تنها قابل تحمل بودن زندگی مشترک کافی نیست

تازه از راه رسیده بودم خانم که ظاهراً مدتی به انتظار نشسته بود کمی با عجله وارد اتاقم شد قباله ازدواج و کارت شناسایی خود و همسرش را روی میز کار من گذاشت

گفت در نظر دارد مهریه که ۵۰۰ عدد سکه طلا ست و کلیه حقوق خودش را در قبال گرفتن حق طلاق به همسرش ببخشد

زن که سی و هفت هشت ساله به نظر می‌رسید از من خواست به جای برادر نداشته اش هم که شده حداقل چند دقیقه‌ای به حرفهای او گوش بدهم

ایام کرونایی و کم بودن مراجعان فرصت بیشتر ی برای توجه به گرفتاری های مردم برای من فراهم کرده است

.

در مورد اختلافشان پرسیدم زن گفت مدت ۱۰ سال از زندگی مشترک آن‌ها می‌گذارد در حالیکه پنج سال است ارتباط عاطفی بین شأن کاملاً قطع شده و آنها فقط در محل زندگی و سکونت در یک چهار دیواری با هم اشتراک دارند .

در حالی که سعی می کرد تا جلوی سرازیر شدن اشکهایش را بگیرد ادامه داد اقا نه به هم پرخاش می کنیم و نه نسبت به هم کمترین ابراز محبت را نشان می دهیم یک زندگی کاملا سرد و بی روح و کسل کننده !

از موضع همسرش در. مورد جدایی شأن پرسیدم گفت برای او هیچ اهمیتی ندارد همسرم با شغل و کارخانه تولیدی اش ازدواج کرده و هیچ چیز دیگری برای او مهم نیست

در مورد فرزند یا فرزندان مشترکشان سوال کردم گفت : آقا از همان اول ازدواج من از اینکه کار به جدایی بیانجامد نگران بودم این ازدواج دوم من است از همسر اولم که بسیار هم او را دوست داشتم بعلت اعتیاد به مواد مخدر خیلی زود جدا شدم و به اصرار پدرم که وضع مالی خوبی نداشت تن به ازدواج با این آقا دادم و الان می بینم که این نگرانی ها بی جهت نبوده و از این جهت خوشحالم که حداقل با آوردن فرزند باعث بدبختی و فلاکت انسانهای دیگری مثل خودم در این دنیا نشدم

واقعیت این است که توقع ما آدم ها از زندگی مشترک متفاوت است بعضی به حق قابل تحمل بودن زندگی مشترک را برای یک عمر ادامه آن کافی نمی دانند .