قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُوحَى إِلَیَّ أَنَّمَا إِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَاسْتَقِیمُوا إِلَیْهِ وَاسْتَغْفِرُوهُ وَوَیْلٌ لِلْمُشْرِکِینَ
بگو من بشرى چون شمایم جز اینکه به من وحى مى شود که خداى شما خدایى یگانه است پس مستقیما به سوى او بشتابید و از او آمرزش بخواهید و واى بر مشرکان (سوره فصلت / ایه 6)
نکات :
1- عبارت قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ دلالت بر حصر می کند یعنی جز این نیست همچنانکه "مثلکم" اطلاق دارد و شامل همه خصوصیات بشری می شود به عبارت ساده تر خداوند از پیامبر می خواهد که با قاطعیت به مردم اعلام کند که از حیث بشری کاملا مانند آنهاست الا اینکه "یُوحَى إِلَیَّ" یعنی به او وحی می شود.
از انس روایت شده: «إنَّ أُنَاساً قالوا: یَا رسول الله! یَا خَیْرَنَا وَابْنَ خَیْرِنَا وَ یَا سَیِّدَنَا وَابْنَ سَیِّدِنَا. فقالص: «یَا أَیُّهَا النَّاسُ! قُولُوا بِقَوْلِکُمْ وَلَا یَسْتَهْوِیَنَّکُمُ الشَّیْطَانُ! أَنَا مُحَمَّدٌ عَبْدُ اللهِ وَرَسُولُهُ، وَاللهِ مَا أُحِبُّ أَنْ تَرْفَعُونِی فَوْقَ مَنْزِلَتِی الَّتِی أَنْزَلَنِی اللهُ ﻷ»..
یعنی: «گروهی از مردم عرض کردند: یا رسول الله، ای بهترین فرد ما و فرزند بهترین فرد ما و ای آقای ما و فرزند آقای ما، رسول خداصفرمود: ای مردم به گفتاری که با خود می‌گویید بگویید و شیطان شما را گمراه نکند، من محمد بندۀ خدا و رسول اویم دوست ندارم که مرا از مرتبۀ خودم بالاتر ببرید آن مرتبه‌ای که خدا مرا فرود آورده است»
2- جملۀ " ٱسۡتَقِیمُوٓاْ إِلَیۡهِ "یعنی بندگان باید مستقیماً و بدون واسطه به خداوند رجوع کنند و کسی و چیزی را واسطه قرار ندهند فعل فَاسْتَقِیمُوا که با الی متعدی شده به این معناست که بی واسطه به سوی او بروید.
3- در بعضی از کتب تفسیر خواسته اند تا با استفاده از ایه 64 سوره نساء توسل به پیامبر و بزرگان دینی و مذهبی را توجیه کنند مثلا :
( وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِیُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوکَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِیمًا / و ما هیچ پیامبرى را نفرستادیم مگر آنکه به توفیق الهى از او اطاعت کنند و اگر آنان وقتى به خود ستم کرده بودند پیش تو مى آمدند و از خدا آمرزش مى خواستند و پیامبر [نیز] براى آنان طلب آمرزش میکرد قطعا خدا را توبه پذیر مهربان مى یافتند)
در صورتیکه توجه به سیاق ایات و با یک نگاه اجمالی به سهولت معلوم می شود چنین استدلالی درست نیست زیرا :
همچنانکه از ایه 60 همین سوره معلوم می شود منافقین که بجای تمکین به حکم خدا و داوری پیامبر دعوای خود را نزد دشمن او برده بودند، باید در صدد معذرت خواهی از ایشان برآمده و در برابر خدا استغفار می کردند و از پیامبر نیز می خواستند تا رسول خدا از این توهین بگذرد و برای ایشان از خداوند طلب آمرزش کند و این فضیه مربوط به زمانی است که رسول‌خدا زنده بود و ربطی به سایرین ندارد فلذا اگر کسی مرتکب گناهی شد، باید بین خود و خدا استغفار کند مگر اینکه حقِّ شخصی را پامال کرده باشد، یا اذیّت و آزاری نسبت به مخلوقی انجام داده باشد که در این صورت باید نزد او رفته و عذرخواهی و طلب عفو و التماس دعا کنند،
پس باید گفت آن کسی که آیۀ فوق را دلیل می‌آورد برای آنکه هر مؤمنی گناهی کرده باید متوسّل به رسول خدا و بزرگان دین و مذهب شود مرتکب خطا شده و ربطی به این ایه ندارد .